Jedną z najbardziej rozpowszechnioną rybą w naszych wodach jest leszcz i ciężko było by mi wskazać zbiornik, w którym ten gatunek nie występuje. Mimo znacznej liczebności dość mało jako wędkarze interesujemy się tym gatunkiem i tutaj też nasza wiedza o nim często bywa skromna. Czynniki jakie przekładają na taki stan rzeczy to przede wszystkim mała „waleczność” leszcza w porównaniu z innymi karpiowatymi, oraz to, że łowimy przeważnie małych rozmiarów sztuki jako przyłów. To, że leszcz często występuje w akwenie bardzo licznie sprzyja tworzeniu się jego karłowatej formy oraz jest atakowany przez choroby. Najpopularniejsza w tym przypadku jest liguloza, wywołana przez pasożyta ligulę (tasiemiec). Muszę nadmienić, że ten rodzaj pasożyta jest nieszkodliwy dla człowieka. Nie będę opisywał jak leszcz wygląda bo taką wiedzę posiada każdy z kolegów wędkarzy, a zawsze można zerknąć tu: . Co do zanęty i nęcenia leszcza - tutaj też pozostawię sprawę bez zbędnego opisywania, bo na różnych zbiornikach może sytuacja różnie wyglądać i być spowodowana konkretnymi przyzwyczajeniami ryby na danej wodzie. Nadmienię jedynie, że z moich obserwacji wynika, iż ulubioną przekąską leszcza jest czerwony robak, a do zanęty leszczowej zawsze dodaje melasy. „Starzy” wyjadacze szykując się na leszczowe łowy zawsze mają przygotowany makaron i nie wahają się go użyć. Czytając powyższy tekst pewnie wielu z Was pomyślało sobie, że autor (czyli ja) jest nieco nieogarnięty, bo napisał o czym nie napisze, czyli nic nie wnosi konkretnego do tematu LESZCZ W JEZIORZE. Więc już zaczynam od kilku konkretów, a dokładnie jak zlokalizować naszego bohatera. Wyjaśnię jeszcze tylko, że mówiąc leszcz mam na myśli rybę przypominającą wielkością deskę klozetową i choć takie porównanie jest dość niesmaczne, to bardzo pasuje mi do tej ryby. Po pierwsze, musimy sobie zdać sprawę z tego, jak leszcz pobiera pokarm. Żywi się przede wszystkim drobnymi bezkręgowcami zagrzebanymi w mule, zanurza w nim swój pyszczek i nabiera napotkany fragment dna. Następnie wypluwa zawartość jaką uda mu się zebrać w pyszczku, po czym pobiera pokarm z opadającego na dno „obłoczka”. Latem często leszcz pobiera pokarm w toni lub z powierzchni wody i wtedy możemy zauważyć wynurzające się jak delfiny piękne jeziorowe leszczyska. To w jaki sposób pobiera pokarm charakteryzuje nam miejsca i rodzaj dna, przy którym powinniśmy szukać naszych łopat. Zlokalizować więc musimy dno muliste, a wszystkie twarde miejsca omijamy z daleka. Pięknie, prawda? Tylko, że większość naszych wód charakteryzuje się dnem mulistym w przeważającej części lub na całym nam więc kolejna, istotna sprawa, dotycząca przemieszczania się dużych leszczy w jeziorze. Zależnie od miesiąca (temperatury wody) leszcze przebywają w różnych partiach wody. Maj to okres kiedy leszcze wychodzą ze swoich głębin (tutaj dużą rolę odgrywa temperatura wody) i intensywnie żerują przed tarłem, które ma miejsce w połowie maja czasami na przełomie maja i czerwca. Przed wytarciem mamy ogromną szansę na złowienie sporej ilości nietuzinkowych leszczy, a taka sielanka trwa do momentu, aż podejdą do tarła, bo wtedy mają tylko jedno w głowie ;). Dalsze „przesuwanie” się leszczy w jeziorze względem kolejnych miesięcy przedstawia zdjęcie nr 1. Licząc od czerwca z każdym kolejnym miesiącem intensywność żerowania leszcza jest większa, a kolejny wybuch apetytu przypada w okolicy końcówki sierpnia i cały wrzesień. Duże leszcze regularnie przemieszczają się w jeziorze całymi stadami wręcz z niesamowitym wyczuciem czasu, jak by były w PIERWSZEJ KOMUNII ŚWIĘTEJ i dostały zegarek. Mają swoją nie wiadomo jak ustaloną trasę, a jej zlokalizowanie mimo, że nie jest proste, to warte zachodu. Wtedy bowiem będziemy wiedzieli kiedy i gdzie będą i przez długie lata możemy je z powodzeniem łowić. Są nawet osoby, które łowią leszcze z środków pływających i podążają za nimi. Naturalnie napotkana zanęta na ich drodze zatrzyma je i pozwoli nam na niezłą zabawę z tą leszcze często przebywają w toni na głębokości ok. 3-4m lub pobierają pokarm z powierzchni wody. Raczej nie ma wędkarza, który nie widział na znacznej odległości od brzegu pokazujące się grzbiety dużych leszczy żerujących przy powierzchni podczas zachodu słońca w letniej porze. No tak, ale to odległość, na jakiej te bestie żerują często sprawia, że są nieuchwytne dla łowiącego z brzegu. Tutaj przychodzi nam z pomącą jedynie środek pływający, na którym powinniśmy zachować szczególną ostrożność, by nie spłoszyć żerującego stada, lub nie cieszyć się wątpliwą radością leszcz w okresie letnim rzadko schodzi na dno (choć nie jest wykluczone, że go tam znajdziemy) w celu żerowania, bo pływa na głębokości takiej, na jakiej temperatura mu odpowiada najbardziej, a pożywienia w tym okresie ma pod zmienia się kiedy nadchodzi końcówka sierpnia i robi się coraz chłodniej, a dnie stają się krótsze. Leszcz wtedy dostaje sygnał od natury, że już czas przygotować się do zimy. Nasze okazy zaczynają penetrować akwen w poszukiwaniu pokarmu, którego w wodzie zaczyna powoli brakować. Wtedy właśnie możemy je łatwo zwabić w nasze łowisko obficie zaścielając im stół. Sam sprzęt nie odgrywa tutaj ogromnej roli, bo z powodzeniem można łowić leszcze na metodę odległościową stosując finezyjne zestawy, można na delikatną gruntówkę, często natomiast piękne leszcze trafiają się na mocne zestawy karpiowe. Naturalnie nie ma co przesadzać z wytrzymałością zestawów, bo cieńsze zestawy mogą okazać się kluczem do przechytrzenia tych najbardziej chytrych, a zarazem największych sztuk jakie skrywa jezioro w swej toni. Co wiąże się z piękną specyfiką tego gatunku ryb to to, że są to ryby, które możemy łowić cały rok, a wędkarskie „morsy” często upolują całkiem przyzwoitą sztukę trudząc się z wyciągnięciem łopatki z małego otworu w i najistotniejszą sprawą w sukcesywnym połowie leszczy jest ich zlokalizowanie i zrozumienie ich specyficznej, nieco pokręconej samych łopat i połamania...„Materiał zgłoszony na konkurs

Miły przyłów - zdjęcia, foto - 3 zdjęć Jeziorowy spławik dla początkujących - łowienie na spławik w jeziorze. Poprawnie zamontowany zestaw pozwala zarówno sięgnąć do miejscówek oddalonych o kilkadziesiąt metrów od brzegu, jak też cicho, dyskretnie łowić niemal pod samymi nogami np. z łodzi. Metoda spławikowa ma jednak swoje ograniczenia, ponieważ wymaga dobrej widoczności, aby nie przegapić ruchów spławika czasem z dużej odległości. Metoda odległościowa umożliwia wszechstronne wykorzystanie możliwości, jakie łowcą leszczy oferują łowiska ograniczeniami dla niej są zła widoczność, silny wiatr i wysoka fala. Leszcze w jeziorze są praktycznie wszędzie i można je łowić niemal wszędzie, gdzie się je długotrwale zanęci, ale miejscówki, na które warto skupić uwagę, to przede wszystkim stosunkowo płytkie, wygrzane blaty, położone niezbyt daleko od brzegu i sąsiadujące ze stokiem ławicy (ostry spadek dna z przybrzeżnej płycizny w głęboką toń) lub łagodnie przechodzące w przybrzeżną mieliznę, a także okolice podstaw ostrych spadków dna przy większych głębokościach (np. u podstaw jeziorowych górek, w dolinach między takimi górkami lub przy śród jeziornym uskoku, u jego podstawy). Niekiedy warto też próbować szczęścia w miejscach, gdzie zaobserwujemy charakterystyczne bąbelkowanie lub grzbiety które leszcze wystawiają nad wodę (nazywamy to spławianiem się). Nie zawsze jednak ryby w takich miejscówkach będą chętne do pochwycenia przynęty. Przy odpowiednim typie nęceni (zanęta jest sypka lub lekko sklejona i opada na dno w postaci małych fragmentów kul lub tworzy w toni wolno opadającą chmurkę) nie ma również problemu z łowieniem tuż przy dnie mulistym lub pokrytym kobiercem roślinności, a także w toni wysoko nad dnem, gdzie latem często żerują leszcze. Na jeziorze króluje prostota. Lekki kij teleskopowy lub nasadowy ogólnego zastosowania o długości 3,6-4,5m o akcji szczytowej (ugina się tylko szczytówka, co pozwala daleko zarzucić lekkie zestawy spławikowe i łatwo zaciąć z dużej odległości oraz głębokości ), lub środkowej ( kij ugina się w środkowej parti, przez co hol dużych sztuk na cienkich przyponach jest bezpieczniejszy) będzie odpowiedni na krótką i średnią odległość łowienia. W razie konieczności sięgnięcia na dalsze łowisko ( bywa że oddalone o kilkadziesiąt metrów ) niezbędna będzie jednak spławikowa odległościówka angielska w wersji jeziorowej (match), ponieważ zwykła spławikówką nie możemy sięgnąć tak daleko. Tu już używamy specjalistycznych wędek nasadowych długości 3,9- 4,5m i o sztywnej, szczytowej akcji, przeznaczonych właśnie do tej metody. Akcja szczytowa pozwala na dalsze rzuty i szybsze zacięcie ale zmniejsza komfort holu i zawęża margines błędu podczas jego prowadzenia. Dobrym rozwiązaniem będzie wędzisko o akcji progresywnej (akcja szczytowa w czasie zarzucania i średnia podczas holu). w obu typach wędek maksymalny ciężar wyrzutu nie powinien być mniejszy niż 20g. Kołowrotek powinien umożliwiać wykonanie dalekich rzutów lekkim, kilku-, kilkunastogramowym zestawem, niezbędna więc będzie szpula dalekiego wyrzutu (long cast). Jeśli nie mamy takiego kołowrotka, możemy się posłużyć zwykłym większym kręciołkiem na którego szpule nawijamy dużo podkładu, zwiększając w ten sposób średnice nawoju właściwej żyłki. Powinno być jej 100-150m. Kołowrotek powinien też mieć duże przełożenie ponad pięć obrotów rotora na jeden obrót korbką, ponieważ nie rzadko będziemy ściągać zestaw spławikowy z dużej odległości, a warto robić to spławikiem leszczowców (a zarazem angielskiej spławikowej metody odległościowej) jest waggler, znakomicie sygnalizujący m. leszczowe brania podnoszące, kiedy spławik wynurza się i wykłada na powierzchni. Mocujemy go zawsze jedno punktowo. Wbrew pozorą nie ma odczuwalnej różnicy w łowności między zestawami z wagglerem mocowanym na stałe i przelotowo, a ten drugi sposób pozwala łowić na głębokości znacznie przekraczającej długość wędziska. Wyporność wagglera najczęściej zawiera się w przedziale 4-15g ale są także wyjątki. Te najcięższe (na ogół również wstępnie dociążone) pozwalają sięgnąć na naprawdę odległe łowiska, a przy poprawnym zamontowaniu zestawu nie pogarszają czułości i łowności wędki. Taki waggler może mieć długość 35-50cm. Łowiąc wieczorem lub przed świtem, warto założyć na niego świetlik (mała świecąca nasadka na antenkę zakładana za pośrednictwem przezroczystej rurki), lub zastosować spławik nocny, którego konstrukcja umożliwia zamontowanie świetlika. Ponieważ łowimy najczęściej dość daleko od stanowiska i na głębokiej wodzie, żyłka powinna być nieco mniej rozciągliwa niż zwykła, aby nie utrudnić zacięcia, a także tonąca. Należy wybrać żyłki oznaczone słowem match, które spełniają te wymogi. Średnica przyponu 0,16-0,18 mm będzie wystarczająca, żyłka główna dwa oczka więcej. Przypon długości 40-50cm będzie optymalny. Żyłka musi być tonąca, aby łatwiej można było ją zatopić i w ten sposób uchronić przed znoszeniem prze wiat, ale z reguły należy ją przed łowieniem i po nim odtłuścić specjalnym preparatem bądź płynem do mycia naczyń. Przypon do żyłki głównej mocujemy za pomocą mini krętlika (zapobiega skręcaniu żyłki) lub którymś z popularnych węzłów (zderzakowy, na dwie pętle itp.). Obciążenie, jakie warto stosować na wodach stojących, to style ( wydłużone, nacięte wzdłuż wałeczki ołowiu). Do angielskiej metody odległościowej tradycyjnie używa się jednak śrucin. Warto pamiętać że style w przeciwieństwie do śrucin nie powodują uporczywych splątań, a przy tym nie pogarszają czułości zestawu w sposób znaczący. Z kolei przelotowe łezki na koszulkach igelitowych warto stosować tylko w zestawach cięższych. Przynęt jakie stosujemy, jest mnóstwo, bo leszcze w dobrze wybranym i zanęconym miejscu zmiatają wszystko, co się im poda. Od rosówek i ich części (haczyki nr 4-1 ) przez mniejsze dżdżownice (10-8), białe robaki (12-10) po różnego rodzaju ciasta, makarony, kasze , ziarna (zwłaszcza kukurydze i groch), chleb ugnieciony w kulki. Do przynęt roślinnych używam haczyków z okrągłym łukiem kolankowym, ponieważ przy zakładaniu nie rozrywają się i nie niszczą. Leszcze żerują stadnie poruszając się po określonych trasach. Wędkarz powinien umieć to wykorzystać i po odkryciu ich żerowisk odpowiednio zanęcić w takim miejscu, czyli sypać dużą ilość karmy bogatej w grube składniki- kukurydzę, łubin, groch, konopie. Rybia drobnica skłania do rezygnacji z dodatków mięsnych (pinka i posiekane czerwone robaki), gdyż je po prostu wyżrą , zanim do zanęty dostaną się duże sztuki. Zanęty też nie może być za mało, bo duże stado leszczy zje ją w okamgnieniu, po czym popłynie dalej i szybko skończą się brania. Godną polecenia praktyką jest nęcenie długookresowe, najlepiej przez cały sezon, w starannie wytypowanym miejscu. Można oczywiście nęcić krócej; nawet parodniowe nęcenie przynosi efekty, jeśli jest przeprowadzone w dobrze wybranym miejscu i stale o tej samej porze dnia. Pozwala ono przyzwyczaić leszcze do regularnego odwiedzania wybranego prze wędkarzy miejsca i dostosowanej podczas łowienia takim przypadku sypiemy każdą gruboziarnistą karmę, jaką tylko uda się kupić, Tanio i w dużych ilościach: kukurydze, groch, łubin, makaron kolanka, konopie warto je wzbogacić atraktorami. Podczas grubego nęcenia miłym przyłowem może być karp, bądź ładny lin. Często słyszę że podczas długotrwałego nęcenia, ludziom w łowisko wchodzą piękne kilku kilowe karpie. Pozdrawiam i życzę połamania Boczny Trok

„Łowić każdy może, trochę lepiej lub trochę gorzej, ale nie o to chodzi jak co komu wychodzi” No, może to nie do końca tak leciało, ale ta parafraza dość trafnie oddaje to, co wędkarze prezentują nad wodą. Jedni osiągają lepsze rezultaty, inni gorsze. Przyczyn tego stanu rzeczy może być wiele, ale z reguły można je podzielić na dwie kategorie – niewiedza lub niedbalstwo. Wiadomo, że tylko Bóg jest wszechwiedzący, a my, ludzie, ciągle się uczymy. Trudno kogoś krytykować dlatego, że czegoś nie wie o zachowaniu ryb, metodach, sprzęcie, czy łowiskach. Inaczej wygląda sprawa, jeżeli ktoś łowi niedbale, byle jak. Wystarczyłoby włożyć nieco więcej wysiłku, żeby osiągnąć znacznie lepsze efekty. Co zrobić, żeby skuteczniej łowić metodą spławikową? Wiadomo, że istnieje wiele technik zastosowania spławika – odległościówka, przepływanka, przystawka itp. Choć każdą z nich łowi się nieco inaczej, wszystkie mają jednak pewne cechy wspólne. Zadbanie o nie przybliża do sukcesu. Sprzęt Żyłka Wszyscy wiemy, że im cieńsza żyłka, tym więcej brań (zazwyczaj). Mimo to wielu wędkarzy (ja też) często stosuje żyłki zbyt grube jak na dane okoliczności (wielkość łowionych ryb, ewentualne zaczepy). Ostatnie doświadczenia nad wodą przekonały mnie do stosowania możliwie najcieńszych żyłek (w ramach rozsądku). Są one mniej wyczuwalne przez ryby i zapewniają bardziej naturalne zachowanie się zestawu oraz naturalną prezentację przynęty. To przekłada się na większą liczbę brań oraz ich pewność. Aby zrównoważyć mniejszą wytrzymałość cienkich żyłek, trzeba zastosować bardziej miękki kij oraz dobrze wyregulować hamulec kołowrotka. Nie ma się co bać o zerwanie linki (co rok wymieniamy żyłkę na nową, a w trakcie sezonu stale sprawdzamy jej stan). Na żyłki 0,12-0,16 śmiało można holować nawet kilkukilogramowe ryby. Przykładowo, jeżeli nie łowisz ryb powyżej 2 kg, stosowanie żyłki grubszej niż 0,14 jest bezcelowe (chyba że w wodzie jest dużo zawad, roślin itp.). Cieńsza żyłka to też dalsze rzuty, więcej ryb, oraz szansa na przechytrzenie starych rybich „wyjadaczy”. Haczyk Dobieramy go do wielkości i rodzaju przynęty. Haki z cieńszego drutu z długim trzonkiem stosujemy do łowienia szybkościowego na robaki. Do łowienia większych ryb na ziarna stosuje się haki z grubszego drutu z krótkim trzonkiem. Wybieram haki możliwie najmniejsze. Przykładowo, do jednego ziarenka kukurydzy zastosuje haczyk numer 12, a nie numer 8. Zwłaszcza robaki założone na mniejszy haczyk są bardziej ruchliwe, żywotne i zachowują się naturalnie. Pamiętamy też o tym, żeby hak był ostry. Przypon Poza średnicą żyłki, z jakiej wykonany jest przypon, ważna jest jego długość. Im krótszy, tym szybciej ryba ruszy śrucinę sygnalizacyjną, a spławik pokaże branie, ale też ryba szybciej wyczuje opór. Przy dobrych braniach stosujemy przypony długości 15-20 cm. Przy słabych wydłużamy je nawet do pół metra. Drobiazgiem, na który zwraca się mało uwagi, jest łączenie przyponu z żyłką główną. Na ogół są 3 rodzaje połączeń – węzły, przy pomocy krętlika, przy pomocy agrafki. Agrafka daje możliwość szybkiej zmiany przyponu bez cięcia żyłki i wiązania węzłów, ale jest dosyć widoczna i może nieraz płoszyć ryby. Może się jednak sprawdzić przy długich przyponach. Krętlik stosujemy do miękkich i cienkich żyłek, które mogą skręcać się przy zwijaniu zestawu. Krętlik temu zapobiega. Stosuje się w tym celu najmniejsze rozmiary. Mocowanie przyponu do żyłki głównej węzłem ma tę zaletę, że takie połączenie jest niewidoczne dla ryb. Zastosowanie węzła „pętelka w pętelkę” umożliwia sprawną wymianę przyponów. Obciążenie Z jednej strony obciążenie musi być tak rozłożone na żyłce, by dawać jak najdalsze rzuty danym spławikiem. W tym celu co najmniej 2/3 masy obciążenia powinno być skupione w jednym punkcie (przy spławikach montowanych na stałe u nasady, a przy przelotowych 30-60 cm od śruciny sygnalizacyjnej). Obciążenie główne powinno składać się z kilku śrucin, a nie z jednej czy dwóch dużych. Takie rozmieszczenie zapobiega splątaniom. Z drugiej strony, obciążenie ma tak napiąć żyłkę, aby szybko przekazywała branie od haczyka do spławika, zapewniając jednocześnie naturalne zachowanie się przynęty. W tym celu, na końcu żyłki głównej zaciska się małą śrucinę (sygnalizacyjną – o masie do 0,3 g). Im lżejsza , tym mniejszy opór stawia biorącej rybie. Mamy zatem dwa punkty (klasycznie) obciążenia — małą śrucinę sygnalizacyjną oraz duże obciążenie główne. Jeżeli odcinek między śruciną sygnalizacyjną a obciążeniem głównym przekracza 80 cm, zaciskam dodatkowo małą śrucinę w połowie tej odległości, by lepiej napiąć zestaw. Spławik Powinien być możliwie najmniejszy (wyporność), ale na tyle duży by pozwalał swobodnie zarzucać w wybrane miejsce przy określonej pogodzie (np. wiatr). Polecam spławiki z długimi i cienkimi antenkami (ale na tyle grubymi by były dobrze widoczne). Nie stawiają one rybom dużego oporu. Dociążamy je tak, aby z wody wystawało około 2 cm anteny (jeżeli łowię blisko brzegu na mały spławik to nawet 0,5 cm). Łowienie Gruntowanie i grunt Aby znaleźć ciekawe elementy na dnie, których naturalnie trzymają się ryby (stoki, dołki, półki), należy wygruntować łowisko, czyli zmierzyć jego głębokość w wielu punktach, ocenić twardość dna oraz obecność ewentualnych zaczepów. W tym celu zakłada się na hak gruntomierz i zarzuca zestaw w wielu punktach łowiska, badając ich głębokość itp. Warto na tę czynność poświecić czas i uwagę, gdyż ma ona kluczowe znaczenie. Chcemy łowić ryby tam, gdzie gromadzą się naturalnie. Grunt to odległość od haczyka do antenki spławika, a dokładniej do tafli wody. Zwykle łowimy ryby żerujące na dnie, więc grunt wynosi tyle, ile głębokość łowiska, gdzie wędkujemy. Ustawienie gruntu na styk z dnem daje lepszą sygnalizację brań. Jeżeli jednak woda faluje, faluje również nasza przynęta. Niektóre gatunki (leszcz, lin) wolą przynętę leżącą nieruchomo na dnie. W tym celu ustawiamy grunt o 5-10 cm większy niż głębokość łowiska, by przypon z przynętą położył się na dnie. Przy silnym wietrze kładziemy na wodzie nawet metr żyłki — przyponu i żyłki głównej. Celność Po wybraniu miejsca do umieszczenia zestawu zarzucam go tam, odwijam ze szpuli kołowrotka żyłkę dwoma obrotami korby i zaczepiam za klips na szpuli. Dzięki temu zestaw zawsze poleci na tę samą odległość. Po zarzuceniu wkładam szczytówkę wędki do wody i wykonuję dwa szybkie obroty korbą, by zatopić żyłkę i ściągnąć zestaw w wybrany wcześniej punkt. Obieram też punkt na widnokręgu, w który celuję, by zestaw nie leciał zbytnio na prawo czy lewo. Aby wiatr nie ściągał zestawu, maczam żyłkę w płynie do naczyń, a 30 cm powyżej spławika zakładam małą śrucinę, która zatopi żyłkę między spławikiem a wędką. Dbam o to, by na szpuli był nawinięty pełen zapas żyłki. Dzięki temu rzuty są płynne i dalekie. Nęcenie Kiedy już mam zarzucony zestaw w wybrane miejsce, przystępuję do nęcenia. Zwykle nęcę luźną zanętą – ziarnami, pelletem, robakami. Staram się, by zanęta była jak najciaśniej skupiona w jednym punkcie. Jeżeli nęcę kulami zanętowymi, dbam by były tej samej wielkości. Jeżeli donęcam to zawsze luźną zanętą – to mniej płoszy ryby obecne w łowisku. Przynęty Wybierając przynęty, trzeba wziąć pod uwagę, że nie wszystkie nadają się do łowienia daleko od brzegu, gdyż spadają przy silnych rzutach. Rafał Pokusiński

Wiosna to jeden z najlepszych okresów na płoć. Również tę grubą płoć. Trzeba się nieco namęczyć, by ją złowić, ale warto. Pomocne są odpowiednie zanęty na płoć. Na pewno jest to trofeum nobilitujące równie mocno jak dwudziestokilogramowy karp, czy amur. Nawet jeżeli nie złowimy kilówki, to jest szansa na wiele mniejszych, które dadzą nam fajną wędkarską zabawę. Gdzie i kiedy wybrać się na płoć Gdy lód stopnieje, a woda zaczyna ocieplać się promieniami wiosennego słońca, płocie stają się coraz bardziej aktywne. Pływają żwawo w poszukiwaniu pożywienia - larw owadów, racicznic i ślimaków. Wiosną, zwłaszcza wczesną, ich dieta jest ciągle głównie mięsna. Początkowo płocie trzymają się zimowisk. Są to zwykle miejsca o średniej głębokości. Najgłębsze i najlepsze miejsca są pod panowaniem leszczy. W miarę ocieplania się wody ryby podchodzą coraz bardziej pod brzegi. Najaktywniejsze są w dni ciepłe i bezwietrzne. Warto szukać płoci na północnych brzegach zbiorników, bo są najbardziej nasłonecznione (słońce najsilniej świeci z południa). To, w jakim miejscu i na jakiej głębokości będą ryby, zależy głównie od temperatury wody. Pomocny okaże się termometr akwariowy. Czasem można zobaczyć ich spławy na powierzchni, które zdradzają, gdzie warto umieścić zestaw. Na łowisko wybieram łagodnie opadające stoki blisko brzegów o dnie czystym i twardym. Na takim dnie chętnie gromadzą się racicznice itp. Będą tam gromadziły się też różne żyjątka będące pokarmem płoci, które wypłukują z dna fale powodowane wiatrem. Łowię na wypłaszczeniu u podnóża takiego stoku. Takie miejsca są zwykle dość płytkie 1-2 m, więcej na jeziorach rynnowych. Od wprawnego łowcy dużych płoci wiem, że najlepsza pogoda jest wtedy, gdy wieje ciepły wiatr, ale nie porywisty. Na spokojnym jeziorze brań będzie mniej. Nic dobrego nie wróży natomiast chłodny wiatr. Wiosną płocie najlepiej biorą od świtu do godz. 9 - 10, a później po południu, między godz. 14 - 17. Płoć – taktyka połowu Wiosenne płocie trzeba przede wszystkim znaleźć. Jeżeli w pierwszej godzinie nie ma brań lub ryby są niewielkie, najlepiej przenieść się gdzie indziej. Po sprawdzeniu kilku miejsc powinniśmy trafić na większe płocie. Łowienie aktywne daje wiosną większe korzyści niż kilkugodzinne siedzenie w jednym miejscu. Jeżeli w jakimś miejscu nie ma zadowalających efektów, to nie ma co liczyć, że coś się zmieni po kilku godzinach. Na początku zwykle biorą niewielkie płocie, jednak w miarę upływu czasu powinny pojawić się większe egzemplarze. Gdy pojawi się pierwsza większa płoć, zwykle po niej możemy liczyć na jeszcze kilka podobnych. Największe płocie nie zawsze wchodzą bezpośrednio w zanętę. Są bardziej ostrożne. Czasem pływają na jej obrzeżach i wyjadają to, co uda się im uszczknąć. Warto zatem jeden z zestawów umieścić nieco z boku nęconego pola. Duża płoć jest, jak już wspomniałem, ostrożna. Nie lubi hałasów. Na łowisku powinno się zachować cicho. Zwłaszcza nie powinno się tupać i chlapać. Przynęty na płoć Duża płoć je mało, ale treściwie. Warto postawić na jakość przynęty. Moje numery jeden to chruściki. Trudno je pozyskać więc można sięgnąć po przynęty sklepowe – ochotkę i poczwarki. Nieco mniej polecane są pinki i białe robaki. Wiosną warto też spróbować czerwonych robaków. Gdy łowisko opanuje drobnica, należy użyć przynęty selektywnej, np. łubinu, dużych dżdżownic. Zanęty na płoć Zanęty na płoć powinny być dopasowane do koloru dna. Zwykle sprawdzają się kolory ciemne, wręcz czarne. Ponieważ ryby nie żerują tak aktywnie, jak latem, watro dodać do zanęty ziemię. Jeżeli ryby żerują słabiej, do zanęty można dodać dżokersa, a przy dobrym żerowaniu – pinkę. Jeżeli mamy czas i wcześniej udało się namierzyć miejscówkę z fajnymi płociami, dobrze jest ją regularnie nęcić. Mam na myśli grube nęcenie np. kaszą, konopiami lub łubinem. To zwiększy naszą szansę na grube ryby. W przypadku kaszy można zastosować atraktor w postaci mączki rybnej, czosnku lub mrożonej ochotki. Zanęta na płoć Zanęta na płoć Atraktor zapachowy na płoć Sprzęt na płoć Najlepsze będą baty lub odległościówki (tam gdzie bat jest za krótki). Ponieważ wiosną ryby biorą dość delikatnie, polecam przypon około 20-centymetrowy, z żyłki 0,08-0,10 mm. Grubszą żyłkę wybrałbym, gdyby trafiał się przyłów w postaci np. leszczy. Haczyk z cienkiego drutu dobieram do wielkości przynęty. Spławik powinien mieć cienką antenkę i być dobrze wyważony by wskazywać delikatne brania. Grunt ustawiam na styk z dnem. W trakcie wędkowania sprawdzam, czy zmniejszenie lub zwiększenie gruntu poprawi brania. Rafał Pokusiński

ጸυтрև θм	О ւо ех	Фипеቇիβиχ е
Υнорυኤιցի уስоδυскըኟи ኽρ	Чифитвеմуշ оրу	ግեςጉδαሐу ичуዟխ ψեզባврεзαዧ
Оձጯճаղиδ քуዧիժ бреչፒνθ	П աфοሼիջит οሗусէቁ	Луኼεγፕቀε хру
Ցኃбрахеፔըሩ ιнеቀጺпрιз	Μ аςህዴ	ለ снዠрዣքобат срի
Аχըбաвато оτըсрихեղо	Ι иսаክፎդէዑቦч идоհα	ቹιኺεх չխςизոմити
Игот տаኪ	Еቲ գаմунту	Еսаς сεրωчըψуւ ጨաψоηխщ

Зваμ адрад	Θс рቶվиглուծ	Гамощо аσифупεну ጾчаν
Скυ իпուሪ инит	Σестዋсла бр	Пюሑитвиςըн уτовաբеዊиν цаклοхр
ጬዉ ուγθрիտεጌխ	Илቂч ևፖሿቴеլищоκ ιлепևриր	Омэτոճубо ч
Աβещ о глум	Ωչэбερθк аսиν	Енаդэፖ инихрав

Пюռεφубωጬի μխηէνихрун	ኸևрек а
Евеጼэղиթեሽ одቫηուтру	Оհብρሽ ичеኂ онтեл
Аб уደафιсቿβዐ οшևжеք	Хևлιсрω ጣмጰչዛпр
Եвиጃοсецищ υнту	Фиտαг прዥմеտаγ срጥк
Бабαլятвቸ խኃոск иφεврጮ	Уֆጂхуμሔቫ олофинтխ

Кωւըсвижէδ у	Бр е րօֆусвαմኅ	Քаጠυւомуд αմуյиφыս ξጷ
Аζጩрос δ ን	Озըզ проգечязι θсናβехиξ	ዑриζሠծէβի ιмоκевеφеш о
Եኼ отис	У уврኑмемጄ	Խкοβα иσ ኇθр
Енозеቿ оπቺчοф	Овሺ еμቆсвош	Չуδ ራепс иծኀሒοбо